Met Whitney aan een smoezelig tafeltje

Wie kent haar niet: Whitney Houston? Voortaan zal zij ons herinneren aan het restaurant waar wij vanavond aten.

Wat bleek: we waren niet welkom bij de Mongoolse BBQ. We werden binnen door - een voor Japanse begrippen redelijk forse - dame tegengehouden. Ze kwam uit de keuken en hield ons met gekruiste armen pontificaal tegen: closed , dicht. Het restaurant was verder nog leeg. Misschien waren de lammetjes op (of de cavia’s), we zullen het nooit weten. Helaas, maar daarom niet getreurd in elk wintersport dorp kun je kiezen uit meerdere restaurants, dus hier ook.

Om de hoek – zo lazen we op het overzicht dat we in ons hotel hadden gekregen – was een pizza-annex karaoke-bar. Dus hoopvol stapten we naar binnen: zou onze trek hier gestild kunnen worden? Nadat we uit onze schoenen waren gestapt (natuurlijk in Japan), werden we door de eigenaar (op leeftijd) breed lachend en buigend verwelkomd. Met z’n bandana op leek hij net van z’n motorfiets te zijn gestapt. Maar hij had ook een softe kant zo bleek, want Whitney Houston à la 1990 schalde uit de speakers en was ook op een groot beeldscherm te bewonderen. Uit 1990 was ook de inrichting van z’n karaoke bar. Deze tent was afgeladen. Echter niet met mensen maar met Karaoke DVD’s, Anime VCD, Manga boekjes (en ook de rode oortjes hentai’s – ja ik heb even gekeken). Net als de muziek kwam de inrichting ook uit de vorige eeuw en was daarna niet meer schoongemaakt. Voordat we bestelden, wisten we al dat ons immuun systeem hier zeker op de proef zou worden gesteld. Een smoezelige tent was het, uniek in zijn soort, werkelijk schitterend om te zien.
We keken elkaar aan….wat te doen…zouden we dit overleven?

We gingen voor! YES! We kozen een tafeltje en binnen twee tellen hadden we elk een grote kom hete thee voor ons staan. De geplastificeerde menukaarten kleefden aan onze handen alsof ze ons nog wilden waarschuwen… We bestelden een colaatje en een pint bier. Hij knikte tevreden, dat had hij! En hij opende de grote koelkast met flesjes fris en begon te zoeken. Na enkele tientallen flesjes verschoven te hebben konden we zien dat man dacht “Jeetje, ik weet zeker dat ik nog zo’n flesje had staan…overgebleven van het afgelopen winterseizoen”. Inmiddels probeerde Nienke hem duidelijk te maken dat een flesje water ook wel goed was. Maar nee…hij wist toch zeker dat… en warempel! Flesje gevonden, gelukkig geen gezichtsverlies! Trots toonde hij het cola flesje. Ondertussen begon Whitney aan haar volgende nummer en even later kwam ook het glas. Dat plakte gelukkig minder.

Weer even later zette hij een grote pint Kirin Beer voor mij neer op het smoezelige tafelkleedje dat ook al tijden geen wasmachine had gezien. Hij keek ons nieuwsgierig en vol verwachting aan wat we wilden eten. Op de kleverige kaart wezen we twee verschillende home-made pizza’s aan.
“Hai” zei hij alsof dat de beste keus was die we konden maken. Opgelucht en blij liep hij door het gordijntje naar zijn keuken wetend dat hij deze buitenlandse gasten begrepen had bij de keuze van hun bestelling.
Whitney begon nu “I always will love you” te zingen en wij wachtten in spanning af.

Na nog een nummer van Whitney kwam de eerste pizza. Zoals gebruikelijk is in Japan, krijg je je eten opgediend zodra de keuken er klaar mee is. Maar blijkbaar kon hij twee pizza tegelijk aan want de volgende kwam kort erop. Op de menukaart waren het verschillende pizza’s, echter, op ons bord was het verschil moeilijk te zien. Elke pizza werd door een hete superdikke smeuïge laag kaas bedekt. De kaas was als gesmolten elastiek. De pizza punten waren amper van elkaar af te krijgen. We wisselden van pizza punt om verschillen te proeven, maar zonder succes. Op zich smaakten de pizza’s prima. De eigenaar had ondertussen voor zichzelf een grote kom ramen (noodles) gemaakt en zat aan de bar achter ons voor een andere TV naar het nieuws te kijken. Als Whitney een toontje hoger zong zette hij zijn TV ook wat harder. Aan zijn slurpen hoorden we dat hij er echt van zat te genieten.

Wij ook, want Whitney wist van geen ophouden. Nog vol aandacht voor het weerbericht schrok hij duidelijk toen ik hem op z’n schouder tikte voor de rekening.
Met een half oog op de TV schreef hij met de hand een nota voor ons uit: 4200 Yen! Wel boven ons dagbudget, maar dit soort uitspattingen zijn toch uniek? We hadden het er graag voor over.

Na een foto met Whitney trokken we onze schoenen weer aan en verlieten we lachend het etablissement, de eigenaar buigend achterlatend.

van Odaka naar Mnt Zao

Vanochtend uitgebreid ontbeten samen met de andere gasten in het Guesthouse (John en David uit LA en Brigitte uit UK). Daarna zijn we vertrokken langs de kustweg richting Sendai. Overal zie je daar werkzaamheden om de kustlijn te versterken. Alle puin is daar inmiddels al opgeruimd en ze hebben geen last van radioactieve besmette grond. Vanaf Sendai nemen we de snelweg richting Mnt Zao.

Om hal vier arriveren we in het wintersport dorpje Zao Onsen (nr 5 op onze landkaart) dat een zusterstad heef in Tirol. De zwavellucht slaat je al tegemoet het is hier een vulkanisch gebied. De komende 2 nachten blijven we hier en slapen we op futons in een Japanse kamer met tatami matten. Na het inchecken lopen we een rondje door het dorp en overal kom je voetbaden en de onsen tegen.

Straks gaan we naar een restaurant voor Mongoolse BBQ met lamsvlees. Dit kennen we van onze eerdere reis door Mongolië alleen werden toen woestijn cavia’s gebruikt. Jummy?.

Morgen gaan we een lange wandeling maken naar de (nog actieve) Okama krater.

Wakker schrikken

Vanmorgen vroeg wakker geworden van herrie in onze B&B. Ik kan het niet zo goed thuis brengen om 4:52 uur in de ochtend (21:52 Nl tijd) het is nog donker buiten. Ik hoor de kozijnen en vloer van het houten huis rammelen. Rijdt de eigenaresse wellicht met een karretje door de gang direct naast mijn futon matje?

Plots ben ik klaar wakker - aardbeving ! - En nog voordat ik mij kan omdraaien om mijn vader te waarschuwen, is het al weer over. Ik luister of ik mensen op straat en onze B&B hoor. Na een minuut springt de stroom in huis weer aan en er komen geen alarmen.

Na de tour van gister is dit best bijzonder om juist hier een aardbeving mee te maken. De voor Japanse begrippen kleine aardbeving maakt best veel indruk. (We zitten precies bij het epicentrum (rode kruisje) aan de kust.) .

Op deze websitevindt je het officiële plaatje.

Je wordt hier stil van

Ouchi-juku

Van Shibara gaan we onderweg naar Ouchi-juku. Ouchijuku (???) was vroeger een pleisterplaats langs de Aizu-Nishi Kaido handelsroute tussenAizuen Nikko tijdens de Edo periode (1603-1868). De overheid bepaalde destijds dat reizigers alleen te voet mochten gaan met als gevolg dat er verschillende van dit soort dorpjes ontstonden om zo de reizigers van eten en slaapplaatsen te voorzien. Tegenwoordig ziet Ouchijuku er weer uit zoals het er vroeger ook ongeveer uitzag en is het een toeristische dorpje van de regio geworden. Het is een afgelegen bergdorpje dus onze gelukkig geen snelweg in de buurt. Na de hectiek van de Tokio regio voel je je hier aardig Zen worden als je langs kabbelende bergriviertjes en lokale markten toert. Het is zondag dus iedereen doet rustig aan.

Na Ouchijuku rijden we naar Aizu-kawamatsu (nr 3 op onze landkaart).

Fukushima

Japan heeft 47 Prefecturen (provincies) en Aizu-Kawamatsu ligt in de Fukushima Prefectuur. Die Fukushima? Jawel, deze provincie is ook bekend vanwege de aardbeving in maart 2011 met de kort daarop volgende 2 tsunami's. De tsunami's zorgde voor de problemen met 4 van de 6 kernreactors langs de kust. Dus nu we toch in de buurt zijn, is het goed om daar eens kijkje te gaan nemen om te zien hoe 7 jaar na de ramp de situatie is. Om meer te weten te komen hebben we ons opgegeven voor een rondleiding vanaf het dorpje Odaka (nr 4 op onze landkaart)

Odaka ligt 3 km van zee en ook dit dorp heeft een halve meter onderwater gestaan. Iedereen werd gewaarschuwd vanwege de tsunami en de meesten konden veilig wegkomen voor de 1^e golf van 8 meter hoog en de 2^e golf van 15 meter hoog. Echter een paar uur later moest iedereen binnen ca 30 km rondom de kerncentrale evacueren vanwege de problemen daar. De meesten dachten dat ze na een week wel weer terug zouden zijn. De bewoners van Odaka (en een stel andere gemeenten mochten) mochten pas in 2017 weer terug. Nog steeds is een heel groot gedeelte niet vrijgegeven vanwege de slechte staat van de gebouwen (door de aardbeving) en vanwege de besmette grond door radioactieve straling.

Omdat er in eerste instantie geen gegevens openbaar werden gemaakt over de ernst van de radioactieve besmetting, werd een week na de tsunami de Kickstarter campagne SAFECAST gestart. Dit is nu een organisatie die met behulp van vrijwilligers de radioactiviteit in het gebied meet en ook direct publiceert (ondertussen ook wereldwijd).

Odaka had voor de ramp 13000 inwoners, na april 2017 zijn er ondertussen 2800 teruggekeerd.Onze tour startte eerst met een uitgebreide uitleg over de straling en het meten daarvan. We krijgen onze eigen stralingsmeters mee. Het eerste deel wat we bezochten was de haven van Udeko. Van dit dorp staan nog 3 huizen en een schoolgebouw. De rest is compleet weggevaagd. In de huizen liggen nog steeds hun persoonlijke spullen, kleding en eten. In het schoolgebouw is de klok stil blijven staan bij de 2^e golf. Op de ramen op de tweede verdieping is de waterlijn van 15 meter nog goed zichtbaar.

Daarna was het tijd om naar het afgesloten gebied te reizen. Om er binnen te mogen gaan moet je vooraf toestemming vragen bij de locale overheid. De weg Nr 6 vormt een scheiding in het gebied achter de kerncentrale zal de komende 30 jaar ontoegankelijk blijven en wordt nu ingericht voor de opslag van de besmette grond. Na een uitgebreide controle reden we Futaba binnen. Futaba is niet verwoest vanwege de tsunami maar door de aardbeving en de radioactieve straling.

Overal zie je ingestorte huizen, winkels met nog de complete inrichting, gevulde frisdrank automaten, geparkeerde auto’s, fietsen, en zelfs nog de was aan de waslijn. Mensen moesten dit gebied overhaast verlaten. Ook zijn we bij een bejaarden tehuis geweest dat ook in allerijl ontruimd werd. Brancards en rolstoelen zijn binnen en buiten achtergelaten. Ook in de lagere school liggen de knutselwerkjes van de kinderen nog op de tafeltjes en de klei-beestjes in de vensterbank.

De bewoners die zijn teruggekomen vinden een verlaten gebied. Bedrijven zijn gesloten en gaan niet meer open. Winkels, als ze al open zijn, hebben veel minder klandizie dan vroeger. Slechts een fractie keert terug en meestal de oudere bevolking.

Nadat de banden van de auto en de zolen van onze schoenen met geigertellers waren gecontroleerd mochten we het gebied weer verlaten. meer informatie vindt je op real-fukushima.com website

Zelf ben ik niet zo van de sauna’s

Sauna’s trekken me niet zo, dat is meer Nienke’s ding. Doe mij maar de Japanse Onsen (heet water baden): geen gedoe en mannen onder elkaar. Na een paar uur in Nikko te hebben gewandeld is het heerlijk om even bloot in een 65 graden bad te stappen en – met je “cover towel” op je hoofd - je lijf langzaam te laten garen terwijl je poriën zich openen. Foto’s laat ik er niet van zien want je kunt je wel voorstellen dat de cameralens wazige foto’s gaat maken. Bovendien zouden de andere bezoekers dit vast niet op prijs stellen als zo’n ‘gaijin’ (buitenlander) ze op de foto zet. We zitten nu in een hotel in Shiobara Onsen. Bij binnenkomst krijg je een yukata (soort linnen badjas) plus sloffen en die draag je de hele tijd in het hotel.

Even terug naar vanochtend toe we de huurauto gingen ophalen. We werden door het voltallige personeel garage personeel geholpen: de monteur keek de auto nog na, de baas stond ons te woord en er was een dame om de kassa te bedienen. Er was even twijfel over welke sticker ze op de auto gingen plakken om aan te geven dat we buitenlanders waren: a) de sticker die aangeeft dat de auto bestuurd wordt door Bejaarden of b) de sticker die aangeeft dat je nog geen jaar je rijbewijs hebt. Het werd de laatste want zo was de argumentatie: “hoewel we in Nederland volleerd autobestuurders zijn, konden ze begrijpen dat we in Japan wat minder rijervaring hadden en we wilden tenslotte de Japanse medeweggebruikers niet in de war brengen. Toch?”. Dus rijden we nu met een magnetische “Shoshinsha” sticker rond. Google zelf maar even en ja, we kunnen ze er zelf afhalen?.

Op naar Nikko dat bekend is vanwege 103 grote en kleinere tempels. De eerste tempel werd in 1604 gebouwd. Hier hebben we ook ons “Goshuinchou 2018” (“Honorable red-stamp notebook”) voor deze reis aangeschaft en meteen een paar stempels laten zetten. De meest bekende tempel is wel die van de aapjes: “Niets-zien, niets horen, en niets zeggen”.

Na Nikko volgde een mooie weg door de bergen met hellingen van 10% en ook vele haarspeldbochten. Onderweg kwamen we het “Edelweiss Ski resort” tegen op de Hunter Mountain (een ski gebied dat in Japan wereld beroemd is).

Nu zijn we dus in het dorp Shiobara dat toevallig bekend is vanwege de vele onsen (Warm waterbaden). De reden dat we hier overnachten is minder spectaculair: We konden geen ander hotel vinden dat beter op de route lag en ook makkelijk was te boeken. De eigenaar en zijn vrouw zijn maar wat trots dat buitenlanders in hun hotel overnachten maar spreken minder Engels dan wij Japans.

In het hotel hangt, door deze bijzondere warmwater baden, wel een typische lucht die een beetje in het midden van 3 dagen oude vis die net een tikje te lang in de zon heeft geleden en gefrituurde koolbladeren ruikt. Maar dat mag de pret niet drukken. We slapen vanavond in een tatami kamer, met typische Japanse vloermatten, een futon en een dekbed met aan de bovenkant een gat. Net op even voor half 6 werd het menu al omgeroepen in het Japans door de centrale omroepsysteem van het hotel. We vragen ons nu af of we morgen ook zo worden gewekt. Buiten is het razendsnel donker geworden en om 6 uur werd ook het hele dorp verblijd met een gezellig riedeltje om aan te kondigen dat het 6 uur is en tijd om naar huis te gaan om te eten (tenminste dat bedenken wij er dan bij, iedere vorm van uitleg ontbreekt). Communiceren met de Japanners gaat een beetje met handen en voeten. Ze beginnen gewoon wat harder Japans te praten in de hoop dat je het de tweede en hardere keer wel gewoon verstaat. Helaas is ons Japans nog best roestig, maar we redden ons aardig. Vanmiddag in de ijssalon een leuk gesprekje gehad met de eigenaar en zijn vrouw. Waar we vandaan kwamen, waar we naar toe gaan, kaartje met de route laten zien en we kregen de tip dat de stad waar we morgen naar toe gaan bekend staat om zijn ramen noedels. Die moeten we morgen maar even gaan proeven.

Nu tijd voor het avondeten: Japans buffet dit keer. Om stipt 7:00 uur komt er een mededeling via de omroepinstallatie: Waarschijnlijk zeggen ze zoiets van “je mag nu je dienblad volladen, wie het eerste komt krijgt het meest”. Voor ons is het onbegrijpelijk, maar omdat het etenstijd is gaan we op pad. Op de gang gaan vele deuren open, blijkbaar zat iedereen op dit bericht te wachten. In de eetzaal is het al een drukte van belang. Ook wij pakken een dienblad met bordje. Bij de gerechten staat netjes een bordje om te vertellen wat het is…in het Japans. 80% van de gerechten komt ons onbekend voor. De gebakken aardappeltjes, de sla en curry rijst zijn herkenbaar, voor de rest gokken we maar wat. Het en der staan naambordjes op de tafels, dus die zullen wel gereserveerd zijn. Maar bij het raam was nog een tafeltje voor 2 personen vrij. Nadat we een hap hadden genomen, kwam een van de serveersters al buigend en excuserend naar ons toe. We zaten verkeerd! Dat hadden we eigenlijk moeten weten. Ook voor ons was een 4 persoonstafel gereserveerd ver weg van de Japanse gasten zodat we daar geen last van zouden hebben onder het eten (en zij niet van ons). Naast ons zat ook een vader met dochter te eten en zij had ons net op de foto gezet. Hoezo heeft iemand last van ons of wij van hun. We mochten blijven zitten als we beloofden om morgenochtend ook aan deze tafel te ontbijten. Dat vonden geen bezwaar dus kregen we ons eigen naambordje op ons tafeltje.

Terug op de kamer waren de futons al uitgerold en opgemaakt. Bijna tijd om te gaan slapen.

De kop is er af

We zitten nu in Takasaki (zie #1 op de route kaart). Vaak heb ik problemen na aankomst (koffer kwijt, of alleen het handvat plus label ligt op de band, of er is een bagagekar overheen gereden) maar nu was het al raak voordat we goed en wel waren vertrokken. Mijn nieuwe paspoort blijkt toch niet goed te zijn: de ingebouwde chip doet het niet goed. Ongeveer 2 weken nadat ik dit voorjaar mijn nieuwe paspoort had opgehaald, kreeg ik al een briefje van de overheid dat die chip waarschijnlijk niet goed was en of ik even bij het stadhuis wilde langskomen voor controle. Zo gezegd zo gedaan maar de dame vertelde me toen dat mijn paspoort 100% in orde was.
"Niet OK" dus volgens de douane en werd ik uit de rij geplukt. Op het stadhuis heb ik me gewoon een slecht product laten aansmeren dat niet doet wat ze beloven. Gelukkig zit er nog garantie op dus kan ik er mee terug gaan.
De douane beambte op Schiphol kon of wilde er trouwens niets aan doen: Tja shit paspoort, jammer voor jou dus loop maar door. Wie zei er laatst Shô ga nai?

Aangekomen op Narita Airport bleek er een ongeluk gebeurd te zijn langs de KeiSei spoorlijn naar Tokyo. Veel treinen reden daardoor met vertraging van soms wel 20 minuten (hoogst ongebruikelijk). Een alternatief was de Narita Express, waarna de shinkansen ons met ca 250km/uur naar Takasaki bracht. 

Een lekkere maaltijd hielp een beetje onze jetlag verwerken. Vandaag doen we nog rustig aan. Morgen halen we de auto op en gaan we op pad naar Nikko. 

"Shô ga nai" zeggen de Japanners

Dat een smartphone op vakantie handig is wisten we al. De Google Translate App is perfect te gebruiken om de menukaarten te vertalen en zo te voorkomen dat je per ongeluk een broodje huisdier besteld. Maar ook zijn die Apps verschrikkelijk makkelijk in geval een aardbeving. Net (5 minuten geleden) was er weer eentje voor de kust van Tokyo. De laatste weken was het al onrustig in de regio maar het is blijkbaar nog niet voorbij.

Gelukkig zijn ze in Japan op vele dingen voorbereid, Ze houden nu eenmaal van vooruitplannen maar als er dan een aardbeving langs komt zeggen ze "SHô ga nai" (zoiets als 'accepteer het maar want tegenhouden kan niet').

We gaan op reis en nemen mee...

Niet te veel natuurlijk want het moet wel in onze rugzakken passen.
Maar wat steevast meegaat zijn onze camera's, accu's, opladers, kabeltjes en verloopstekkers, meerdere telefoons, tablet en computer. De foto toont nog niet eens alles . De Wifi router voor de verbinding onderweg ligt al klaar op het postkantoor op het vliegveld.