japan2018.reismee.nl

Met Whitney aan een smoezelig tafeltje

Wie kent haar niet: Whitney Houston? Voortaan zal zij ons herinneren aan het restaurant waar wij vanavond aten.

Wat bleek: we waren niet welkom bij de Mongoolse BBQ. We werden binnen door - een voor Japanse begrippen redelijk forse - dame tegengehouden. Ze kwam uit de keuken en hield ons met gekruiste armen pontificaal tegen: closed , dicht. Het restaurant was verder nog leeg. Misschien waren de lammetjes op (of de cavia’s), we zullen het nooit weten. Helaas, maar daarom niet getreurd in elk wintersport dorp kun je kiezen uit meerdere restaurants, dus hier ook.

Om de hoek – zo lazen we op het overzicht dat we in ons hotel hadden gekregen – was een pizza-annex karaoke-bar. Dus hoopvol stapten we naar binnen: zou onze trek hier gestild kunnen worden? Nadat we uit onze schoenen waren gestapt (natuurlijk in Japan), werden we door de eigenaar (op leeftijd) breed lachend en buigend verwelkomd. Met z’n bandana op leek hij net van z’n motorfiets te zijn gestapt. Maar hij had ook een softe kant zo bleek, want Whitney Houston à la 1990 schalde uit de speakers en was ook op een groot beeldscherm te bewonderen. Uit 1990 was ook de inrichting van z’n karaoke bar. Deze tent was afgeladen. Echter niet met mensen maar met Karaoke DVD’s, Anime VCD, Manga boekjes (en ook de rode oortjes hentai’s – ja ik heb even gekeken). Net als de muziek kwam de inrichting ook uit de vorige eeuw en was daarna niet meer schoongemaakt. Voordat we bestelden, wisten we al dat ons immuun systeem hier zeker op de proef zou worden gesteld. Een smoezelige tent was het, uniek in zijn soort, werkelijk schitterend om te zien.
We keken elkaar aan….wat te doen…zouden we dit overleven?

We gingen voor! YES! We kozen een tafeltje en binnen twee tellen hadden we elk een grote kom hete thee voor ons staan. De geplastificeerde menukaarten kleefden aan onze handen alsof ze ons nog wilden waarschuwen… We bestelden een colaatje en een pint bier. Hij knikte tevreden, dat had hij! En hij opende de grote koelkast met flesjes fris en begon te zoeken. Na enkele tientallen flesjes verschoven te hebben konden we zien dat man dacht “Jeetje, ik weet zeker dat ik nog zo’n flesje had staan…overgebleven van het afgelopen winterseizoen”. Inmiddels probeerde Nienke hem duidelijk te maken dat een flesje water ook wel goed was. Maar nee…hij wist toch zeker dat… en warempel! Flesje gevonden, gelukkig geen gezichtsverlies! Trots toonde hij het cola flesje. Ondertussen begon Whitney aan haar volgende nummer en even later kwam ook het glas. Dat plakte gelukkig minder.

Weer even later zette hij een grote pint Kirin Beer voor mij neer op het smoezelige tafelkleedje dat ook al tijden geen wasmachine had gezien. Hij keek ons nieuwsgierig en vol verwachting aan wat we wilden eten. Op de kleverige kaart wezen we twee verschillende home-made pizza’s aan.
“Hai” zei hij alsof dat de beste keus was die we konden maken. Opgelucht en blij liep hij door het gordijntje naar zijn keuken wetend dat hij deze buitenlandse gasten begrepen had bij de keuze van hun bestelling.

Whitney begon nu “I always will love you” te zingen en wij wachtten in spanning af.

Na nog een nummer van Whitney kwam de eerste pizza. Zoals gebruikelijk is in Japan, krijg je je eten opgediend zodra de keuken er klaar mee is. Maar blijkbaar kon hij twee pizza tegelijk aan want de volgende kwam kort erop. Op de menukaart waren het verschillende pizza’s, echter, op ons bord was het verschil moeilijk te zien. Elke pizza werd door een hete superdikke smeuïge laag kaas bedekt. De kaas was als gesmolten elastiek. De pizza punten waren amper van elkaar af te krijgen. We wisselden van pizza punt om verschillen te proeven, maar zonder succes. Op zich smaakten de pizza’s prima. De eigenaar had ondertussen voor zichzelf een grote kom ramen (noodles) gemaakt en zat aan de bar achter ons voor een andere TV naar het nieuws te kijken. Als Whitney een toontje hoger zong zette hij zijn TV ook wat harder. Aan zijn slurpen hoorden we dat hij er echt van zat te genieten.

Wij ook, want Whitney wist van geen ophouden. Nog vol aandacht voor het weerbericht schrok hij duidelijk toen ik hem op z’n schouder tikte voor de rekening.
Met een half oog op de TV schreef hij met de hand een nota voor ons uit: 4200 Yen! Wel boven ons dagbudget, maar dit soort uitspattingen zijn toch uniek? We hadden het er graag voor over.

Na een foto met Whitney trokken we onze schoenen weer aan en verlieten we lachend het etablissement, de eigenaar buigend achterlatend.



Reacties

Reacties

Richard F.W. Kessels

Ik heb meegenoten. Pracht verhaal.

Debbie

Hilarisch.....

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!